Δείγμα του μεταπολεμικού μοντερνισμού που άνθισε στην Ελλάδα το ‘60 και το ‘70 η πολυκατοικία στη Φιλοθέη, ακολουθεί την καθαρότητα των γραμμών, την απλότητα των όγκων και τη λεπτομέρεια στην κατασκευή που χαρακτηρίζει το έργο του γραφείου την εποχή εκείνη αλλά και αργότερα.

Το κτίριο πλάθεται ως όγκος από οριζόντιες ζώνες εμφανούς οπλισμένου σκυροδέματος που αποτελούν τις βεράντες του. Έχει προσαρμοστεί στα δεδομένα του οικοπέδου, από άποψη κλίσης και φύτευσης, δεδομένου ότι υπήρχαν δύο μεγάλα πεύκα στο οικόπεδο που έπρεπε φυσικά να διατηρηθούν.

Κάθε όροφος διαμορφώνεται σε δύο μεγάλα διαμερίσματα ενώ το ισόγειο αντιμετωπίζεται ιδιαίτερα, φιλοξενώντας κατά το ήμισυ της έκτασής του ένα μικρότερο διαμέρισμα, χώρο λεβητοστασίου και αποθηκών των διαμερισμάτων και κατά το άλλο ήμισυ, χώρο ελεύθερο, διαμορφωμένο ως pilotis.

Σταθερή επιλογή για τα έργα εκείνης της περιόδου παραμένει ο φέρων οργανισμός του κτιρίου από οπλισμένο σκυρόδεμα, εμφανής εξωτερικά και εσωτερικά σε όλες τις οροφές. Η διαφορά έγκειται στο ότι για την πολυκατοικία της Φιλοθέης επιλέγουν τα εξωτερικά συρόμενα κουφώματα να φτάνουν μέχρι την οροφή, δίνοντας έτσι την αίσθηση του κατακόρυφου άξονα σε ένα κτίριο που χαρακτηρίζεται κατά τα άλλα από έντονη οργάνωση σε οριζόντιες ζώνες.