Αντίστοιχα με τις υπόλοιπες πολυκατοικίες που έγιναν σε συνεργασία με τον κατασκευαστή, η συγκεκριμένη πολυκατοικία έπρεπε και αυτή να ακολουθήσει τους κανόνες της αγοράς ακινήτων και τις τάσεις που αυτή επέβαλε.

Έτσι, η διάταξη των ιδιοκτησιών, όρισε δύο διαμερίσματα ανά όροφο στους δύο πρώτους ορόφους, ένα ενιαίο στον τρίτο και τελευταίο όροφο, ενώ το ισόγειο παρέμεινε ελεύθερο με pilotis και άμεση επαφή με τον κήπο και τις απομακρυσμένες θέσεις στάθμευσης.

Στην προσπάθεια των μελετητών να ξεφύγουν από τα τυπικά πρότυπα κτιρίων αντιπαροχής της εποχής, η μορφή του κτιρίου διανθίστηκε με υποχωρήσεις των συμπαγών όγκων, επάλληλες περιμετρικές βεράντες, και με μικρές διακοπές, που άλλοτε περιγράφονται από κατακόρυφα στοιχεία και άλλοτε όχι. Οι ογκοπλαστικές αυτές χειρονομίες, σε συνδυασμό με την υποχώρηση της οικοδομικής γραμμής  στα 12 μ. από το δρόμο, επέτρεψαν στην πολυκατοικία να ξεφύγει από τη μονολιθικότητα ενός ορθογώνιου κτιρίου.